Mutluluk insanları dışlayarak, yalnız kendini düşünerek, bencillik deryasına dalarak oluşmaz.. Kendisini diğerlerinin yararlanmadığı iyiliklerden yararlandığı için daha kutlu sayan ya da kendisini benzerlerinden daha şanslı gören biri gerçek mutluluktan habersizdir. Aldığı zevk ya çocukça çekememezliğinden, kıskançlığından ya da hainliğindendir. İnsanın gerçek mutluluğu sadece erdeme ve gerçeğin bilgisine sahip olmasına bağlıdır, kendisinin diğerlerinden daha bilge olmasına ya da diğerlerinin böyle bir bilgisinin olmamasına bağlı değildir. Böyle düşünceler onun bilgeliğini ya da gerçek mutluluğunu arttırmaz.
 
Böyle nedenlere sevinen, bir başkasının mutsuzluğuna seviniyordur. Böyle olunca da hain ve kötüdür. Ne gerçek mutluluğu ne de doğru yaşamın huzurunu bilir.
 
Bu yüzden kutsal kitaplar ve metinler, insanları ve bilhassa da yöneticileri uyarır durur…
 
Bugünlerde bunların ne kadar da aksini yaşıyoruz değil mi?
 
Işık ve sevgiyle kalın!