Tüm ülke, geçen hafta genç bir belediye başkanı için ağladı.
Manisa Büyükşehir Belediye Başkanı Ferdi Zeyrek, Manisa’dan başlayarak tüm Türkiye’de bölünmüşlükleri, siyasi kavgaları ve kötülükleri ölümüyle –bir süreliğine de olsa– durdurdu. Partili-partisiz herkesin gözünde yaş, gönlünde hüzün bırakarak bu dünyadan göçtü gitti.
Ben bugüne kadar böyle kalabalık bir cenaze töreni görmedim. Halkın bu kadar sahiplendiği, ölümüyle adeta bağrına bastığı bir siyasetçinin kaybını hatırlamıyorum. Hafızamda kalan en benzer fotoğraf, Uğur Mumcu’nun Ankara’daki cenaze törenine ait. On binler o gün Ankara caddelerini doldurmuştu. Sanırım Ferdi Zeyrek’in cenaze töreni gibi bir tören, bu zamana kadar bu ülkede yaşanmadı.
Burada anlatmak istediğim şey, kalabalıkların yollarda ve meydanlarda olması değil; herkesin aynı acı duyguyu birlikte yaşaması. Cenaze törenini televizyondan canlı izledim. Sonrasında fotoğraflara baktım. Sanırım bir siyasetçinin isteyebileceği son fotoğraf karesi bu olurdu. İnsanlar akın akın tabutun peşinden camiye ve meydana aktı. Tüm Manisa, ailesinden bir kişiyi kaybetmiş gibi görevini yerine getirdi. Görüntü bana şu cümleyi söyletti:
"Bugün Manisa’da her evden bir tabut çıktı."
Gerçekten de durumun özeti buydu. Bir şehir, başkanı için topluca ağladı, topluca uğurladı.
"Sen ne güzel insanmışsın, Ferdi Zeyrek." demekten başka söz yok.
60 BİN KİŞİYLE CENAZE NAMAZI!
Ben ilk defa, cami dışında 60 binin üzerinde insanın meydanda saf tutarak cenaze namazı kıldığını gördüm. İnançlı olun ya da olmayın, bu fotoğrafa baktığınızda etkilenmemek mümkün değil.
14 ay önce seçim kazanmış birinin, bu kadar kısa sürede gönüllere girip bu denli sevilip sayılması; üzerinde özel olarak durulması gereken bir konu. Manisalılara istemedikleri bir şeyi yaptırmak mümkün değildir. Seçim çalışmaları sırasında, Manisa merkezde bile “Merhaba, ben Ferdi Zeyrek, CHP Büyükşehir Adayı” diyerek kendini tanıtmaya çalışan bir siyasetçi, bu 14 ayda ne yapmış olabilir ki bu kadar gönüllere girmiş?
Bu nasıl bir sevgi, nasıl bir saygıdır?
Manisalılara helal olsun demek gerekiyor.
Bu sevginin ve ilginin karşılığını, son yolculuğunda Ferdi Başkan’a geri verdiler.
Belki de işin sırrı, bir köylü kadının mikrofonlara söylediği şu sözde gizlidir:
“Biz Ferdi Başkan’a ‘gel’ derdik, koşa koşa gelirdi.”
Son cümle: “Bu ülkede efsane belediye başkanları geldi geçti. Birçoğunun cenaze törenlerine şahit oldum. Ama bu kadar gönüllere giren bir başkanın uğurlanışına ilk defa şahit oldum. Işıklar içinde ol, Ferdi Başkan.”